Απονομή Επαίνου

     Έπαινος απενεμήθη στη σχολική κοινότητα του 26^ου ΓΕΛ ΑΘΗΝΩΝ από τον ¨ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΡΟΧΑΙΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ¨ για τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα συγκέντρωσης & ανακύκλωσης πλαστικών πωμάτων, με σκοπό την δωρεάν διάθεση αναπηρικού αμαξιδίου σε παιδί ή ενήλικα με σοβαρά κινητικά προβλήματα.

    Την Τρίτη 12 Μαΐου 2015 η υπεύθυνη καθηγήτρια του προγράμματος, Φιλόλογος κα. Σφακιανάκη Μαρία, συνόδεψε τους εκπροσώπους της μαθητικής μας κοινότητας Ζαχάρωφ Χρήστο, Καμβουσιώρα Έκτορα & Καλαρά Γεώργιο στα γραφεία του συλλόγου στην Ομόνοια, για να παραδώσουν τα πώματα που είχαν συλλέξει με πολύ ζήλο καθ΄όλη τη διάρκεια της σχολικής  χρονιάς.

    Εκεί τους επιφυλάχθηκε εγκάρδια υποδοχή από την εκπρόσωπο του συλλόγου κα. Μπούμπα Ανδριάνα, η οποία τους συνεχάρη για την ανιδιοτελή ανταπόκριση τους σε θέματα περιβαλλοντικής ευαισθησίας & κοινωνικής αλληλεγγύης.

    Οι μαθητές παρέδωσαν με ανείπωτη ικανοποίηση και περισσή υπερηφάνεια 20.000 πλαστικά πώματα!

    Με έκδηλο ενθουσιασμό παρέλαβαν τον έπαινο για την συμμετοχή τους στο πρόγραμμα & με νεανικό αυθορμητισμό έδωσαν την υπόσχεση ότι η προσπάθεια τους θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά !!!

Το Δεκαπενταμελές Συμβούλιο

  

Εκπαιδευτική επίσκεψη στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Συμμετοχή σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Μουσείου.

   Μία ξεχωριστή εκπαιδευτική επίσκεψη ανέμενε να πραγματοποιήσουν την Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015 μαθητές του τμήματος Β4 του 26ου Γενικού Λυκείου Αθηνών. Η διδακτική επίσκεψη οργανώθηκε στα πλαίσια του μαθήματος της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας από τις φιλολόγους μας κα. Φράγκου Αλίκη και κα. Σφακιανάκη Μαρία και περιελάμβανε μια πρωτότυπη εκπαιδευτική δραστηριότητα στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Αντικείμενο της επίσκεψης ήταν η συμμετοχή μας στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Τα εκθέματα μέσα από τα δικά σου μάτια».

   Η ιδιαίτερα ηλιόλουστη μέρα μας προϊδέασε, για μία ακόμη πιο διαφωτιστική για εμάς επίσκεψη, στο επιβλητικό αυτό μουσείο που ακτινοβολεί πάντα. Αφού έφτασε και ο τελευταίος μαθητής του τμήματος  στο ραντεβού που είχαμε δώσει στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όλοι μαζί και με τη συνοδεία των καθηγητριών μας προχωρήσαμε στο εσωτερικό του μουσείου. Εκεί μας περίμεναν χαμογελαστές δύο όμορφες νεαρές κυρίες, φροντιστές-αρχαιολόγοι, οι οποίες θα μας παρουσίαζαν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Αυτό που μας ζητούσαν ήταν να αποτυπώσουμε φωτογραφικά κάποιο έκθεμα της επιλογής μας, δίνοντας μία νέα μοναδική και υπογεγραμμένη ζωή στο αρχαίο δημιούργημα.  Χωριστήκαμε λοιπόν σε ομάδες και οδηγηθήκαμε σε διάδρομο του πρώτου ορόφου με εκθέματα των ύστερων κλασικών χρόνων. Εκεί κληθήκαμε να επιλέξουμε κατά βούληση ένα από αυτά τα εκθέματα, διαφορετικό η κάθε ομάδα, και, με τα tablets τα οποία μας παραχωρήθηκαν, να το φωτογραφίσουμε σύμφωνα με την έμπνευσή μας, όπως εμείς θέλουμε, εντάσσοντας και τα δικά μας πρόσωπα στο πλάνο της φωτογραφίας. Ύστερα, μας ζητήθηκε να επιλέξουμε μια απ΄ όλες τις φωτογραφίες που τραβήξαμε και να δώσουμε σε αυτήν έναν τίτλο. Απόλυτα εναρμονισμένοι με το αρχαίο κλίμα που απέπνεε ο χώρος, οδηγηθήκαμε σε μια φωτεινή αίθουσα, όπου έπρεπε η κάθε ομάδα να αποτυπώσουμε την έμπνευσή μας σε χρωματιστό χαρτόνι, κάνοντας πάνω σε αυτό ένα κολάζ και χρησιμοποιώντας ως βάση την επιλεγμένη φωτογραφία. Δημιουργήθηκαν τρία μοναδικά έργα που φέρουν τους τίτλους : «Το Φως της Αρχαιότητας», «Ανάμεικτα Συναισθήματα» και «Αθηνά, η Θεά της Σοφίας». Το αποτέλεσμα της δραστηριότητάς μας αποτέλεσε ένα κράμα αρχαίου ελληνικού πνεύματος και εφηβικής δημιουργικότητας και φαντασίας,  που κινητοποίησαν ιδιαίτερα τόσο οι αρχαιολόγοι του μουσείου όσο και οι καθηγήτριές μας.

   Είμαστε σίγουροι πως αυτή η επίσκεψη δεν θα λησμονηθεί από κανέναν, γιατί ήταν τόσο ξεχωριστή όπως και η Ακρόπολη, που βρισκόταν ακριβώς δίπλα μας και την οποία θα θέλουμε πάντα να φέρουμε πιο κοντά μας - και όχι μόνο οπτικά. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τις καθηγήτριές μας, Φράγκου Αλίκη και Σφακιανάκη Μαρία, για την οργάνωση της επίσκεψης και ιδιαίτερα για το γεγονός ότι, παρότι μέρα συνδικαλιστικής αργίας, προτίμησαν να είναι κοντά μας και ενθάρρυναν την συμμετοχή μας στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Μουσείου.

   Στην εκπαιδευτική επίσκεψη συμμετείχαν οι μαθητές του τμήματος Β4 του σχολείου μας Παπαδοπούλου Ελένη, Πάππου Αντιγόνη, Πατατούκα Ιωάννα, Πετσανά Ηρώ, Πολίτη Μαρία, Συτς Ντομινίκ, Σφήκας Παναγιώτης, Τσικλαούρη Μάριαμ, Τσουγκτάι Μαρία, Χιώτη Ευφροσύνη

Kατά της Κατάληψης

     
του Παναγιώτη Πούγγουρα, Μαθητή της Γ'3 Τάξης
    Δεν θα ασχοληθώ καν με τις καταλήψεις χωρίς αιτία των προηγούμενων χρόνων, θα ασχοληθώ όμως με τις τωρινές καταλήψεις που έχουν συλλογικό χαρακτήρα και αίτιο, όλες ως διαμαρτυρία στο «Νέο Λύκειο».
    Ας συμφωνήσουμε αρχικά σε μία βάση. Το «Νέο Λύκειο» είναι ένα σύστημα που καταστρέφει την συμμετρικά ολόπλευρη παιδεία και διαλύει την ξεγνοιασιά, καθώς και τα ενδιαφέροντα που δικαιολογημένα έχει ένας έφηβος στα 15 και στα 16 του χρόνια.
    Η διαφωνία μου, λοιπόν, έγκειται στον τρόπο που διαλέγει κανείς για να εκφράσει τη διαμαρτυρία του στο παραπάνω.
    Αναφαίρετο είναι το δικαίωμα του καθενός να διαφωνεί καθώς και να εκφράζει δημοσίως τη διαφωνία του για ένα νόμο. Το μέσο έκφρασης αυτής της διαφωνίας που λέγεται κατάληψη ενός δημοσίου χώρου, όμως, ωθεί την κατάσταση ένα βήμα παραπέρα. Και τι εννοώ με αυτό; εννοώ πως με την κατάληψη, το τίμημα της διαμαρτυρίας του  δεν το επωμίζεται μόνο ο διαμαρτυρόμενος αλλά και όλοι όσοι μπορεί να μην επιθυμούν να διαμαρτυρηθούν.
    Η κατάληψη είναι ένα ακραίο, ολοκληρωτικό και συνάμα εύκολο μέσο. Δέκα μαθητές αποφασίζουν να σταματήσουν τη λειτουργία του σχολείου, κλείνοντας τις πόρτες, μην επιτρέποντας να κάνει μάθημα σε κάποιον που το επιθυμεί. Και θα μας αντιτάξει κάποιος «μα η κατάληψη αποφασίστηκε δημοκρατικά, με την ψήφο της πλειοψηφίας». Γιατί όμως υπάρχει η εντύπωση ότι το κατοχυρωμένο δικαίωμα μου στην εκπαίδευση μπορεί να τεθεί υπό ψηφοφορία; Εάν είναι έτσι, ας αποφασίζουμε όλοι μαζί να χτυπάμε ή να σκοτώνουμε κάποιον που δεν είναι του γούστου μας, άλλωστε το αποφασίσαμε δημοκρατικά σύμφωνα με την αρχή της πλειοψηφίας…
Υποστηρίζω λοιπόν το εξής. Ο κάθε ένας που επιθυμεί να εκφράσει τη διαμαρτυρία του για το «Νέο Λύκειο», οφείλει πριν προβεί στην κατάληψη να χρησιμοποιήσει τους τρόπους διαμαρτυρίας που του δίνει η δημοκρατία. Πορείες, διαμαρτυρία στο Υπουργείο Παιδείας, επιστολές, αρθρογραφία κ.α. Και αφού γίνει αυτό, έχοντας ο ίδιος επιβαρυνθεί με το «αντίτιμο» της διαμαρτυρίας του, τότε ας πει «δεν εισακούστηκε το αίτημα με κανέναν τρόπο γι’ αυτό προβαίνω σε έναν ακραίο τρόπο διαμαρτυρίας, την κατάληψη». Δηλαδή θεωρώ ότι η κατάληψη είναι λίγα βήματα πριν την επανάσταση. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι καταλήψεις έφτασαν να γίνουν με σκοπό να πέσει η δικτατορία… Μη θεωρούμε, λοιπόν, την κατάληψη ως κάτι το φυσιολογικό.
     Ένας ακόμη λόγος που διαφωνώ με την πρακτική της κατάληψης είναι η λογική της όλης πράξης. Δεν μπορώ να κατανοήσω πως θέλει κάποιος να βελτιώσει την παιδεία σταματώντας τη λειτουργία του βασικού φορέα παιδείας. Το θεωρώ οξύμωρο. Είναι σαν να είμαστε δέκα άνθρωποι που τρεφόμαστε από συσσίτιο με φασόλια, και να λένε οι έξι «ξέρεις τι, θέλω και λουκάνικα και πατάτες τηγανιτές στα φασόλια μου. Μέχρι λοιπόν να τα προσθέσετε στο φαγητό μου δεν αφήνω κανέναν να φάει». Ας κάνουν απεργία πείνας οι ίδιοι... Άσχετα αν το παράδειγμα μου είναι τραβηγμένο, και άσχετα αν πραγματικά τα «φασόλια» πρέπει να βελτιωθούν, η κεντρική ιδέα είναι ότι όποιος θέλει να διαμαρτυρηθεί ας το κάνει,  χωρίς όμως να επιβαρύνει το διπλανό του.
    Για να κλείσω, μπορεί κάποιος να θεωρεί πως η κατάληψη είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να πιεστεί η διοίκηση, εν προκειμένω το Υπουργείο παιδείας, δεν είναι όμως ούτε ορθός ούτε δημοκρατικός καθώς καταπατά τα δικαιώματα τρίτων στην παιδεία. Το αποτελεσματικό και το εύκολο δεν είναι κατ’ ανάγκην και ορθό. Ας αναθεωρήσουμε, λοιπόν, τις απόψεις μας για το τι σημαίνει να κλείνεις με το έτσι  θέλω ένα σχολείο.

Προς Γονείς, Κηδεμόνες και Καθηγητές

μίας  μαθήτριας του Σχολείου
  Η κατάληψη είναι το μόνο όπλο που μπορούμε ως μαθητές να χρησιμοποιήσουμε. Κατανοούμε τους λόγους που καταδικάζεται και γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι από εσάς θα θεωρήσουν πως είναι αποτέλεσμα επιπολαιότητας, πολιτικής ανωριμότητας και "βαρεμάρας". Ωστόσο, είναι σημαντικό σε αυτόν τον αγώνα να σας έχουμε μαζί μας, ώστε να γνωρίζει ο καθένας ποιος είναι μαζί του και ποιος απέναντί του.
  Το νέο σύστημα προσπαθεί να αποκλείσει από τα παιδιά την παιδεία, καθώς  μόνο οι οικονομικά δυνατοί θα μπορούν πλέον να ανταπεξέρχονται στις παράλογες απαιτήσεις του Νέου Λυκείου. Δεν είναι δυνατόν να φέρουν εις πέρας τα παιδιά το παρόν σύστημα χωρίς φροντιστήριο. Αυτομάτως ο ελεύθερος χρόνος συρρικνώνεται και τα οικογενειακά έξοδα αυξάνονται. Αυτό σημαίνει ταξική διάκριση, δημιουργία φτωχών και δυνατών και κατάργηση στην δωρεά παιδεία για τον καθένα.

Συμμετοχή του σχολείου μας στην εκδήλωση για την απελευθέρωση της Αθήνας

του Ανδρέα Μπινίσκου,, Μαθητή της Β'3 Τάξης  

  Στις 12 Οκτωβρίου 1944 πραγματοποιήθηκε η απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς με την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Αθήνα. Ο γερμανός διοικητής Φελμί προσπάθησε να προετοιμάσει το έδαφος για την ομαλή έξοδο των γερμανικών στρατευμάτων διαβεβαιώνοντας ότι δεν θα υπάρξουν καταστροφές στην επαρχία κατά την αποχώρηση. Ο ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας για το τέλος της τετράχρονης τυραννίας αποδίδοντας φόρο τιμής σε όλους όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την πολυπόθητη ελευθερία. Στην Αθήνα, μέχρι να φθάσει η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο Αγγελος  Έβερετ, αρχηγός της αστυνομίας, ανέλαβε την διοίκηση της πόλης. Σιγά-σιγά κατέφθασαν  τα μέλη της κυβέρνησης από το Κάιρο. Στις 18 Οκτωβρίου 1944 ο Γεώργιος Παπανδρέου ύψωσε την ελληνική σημαία στον ιστό της ακρόπολης όπου για χρόνια κυμάτιζε η σβάστικα.

                                       

  

  Στα πλαίσια αυτής της επετείου μια ομάδα μαθητών της Β’ λυκείου του σχολείου μας που αποτελούνταν από τους μαθητές Μπινίσκο Ανδρέα, Μπινίσκο Παναγιώτη , Μποτζάκη Κωνσταντίνο, Μυριδάκη Μανώλη, Νταή Σωτήρη και Ξανθάκο Πέτρο, πραγματοποίησε με τη συνοδεία της φιλολόγου κυρίας Γιάννας Σκοροπάνου, επίσκεψη στην Ακρόπολητιμώντας την απελευθέρωση της πόλης μας. Μάλιστα στην Ακρόπολη συνοδέψαμε τη σημαία που την κρατούσαν κοπέλες από το λύκειο Ελληνίδων σε κλίμα συγκίνησης και περηφάνιας. Την 12^η Οκτωβρίου 1944, ο Γιώργος Σεφέρης την χαρακτήρισε ως την πιο όμορφη και πιο ελαφριά μέρα του κόσμου 

"ΛΕΞΕΙΣ..."

της Έλενας Ανδρεοπούλου, Μαθήτριας της Γ'1 Τάξης

     Αυτόν τον καιρό ακούω συνέχεια λέξεις όπως «γνώση», «παιδεία», φράσεις «εγώ είμαι υπεράνω», «…ανοιχτόμυαλος»,  «κοιτάζω μπροστά», «δεν καταλαβαίνω τη σημερινή κοινωνία». Όμως, ανάμεσα σε αυτά ακούω και ξανά ακούω τη λέξω «γνώση». Λες και ξανά λες ότι θες γνώση, ότι πρέπει να έχεις γνώση, ότι η γνώση είναι απαραίτητη. Πιστεύεις πως αυτή οδηγεί σε ένα καλύτερο  επίπεδο διαβίωσης και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή. Πιστεύεις ότι η γνώση είναι αυτή που μπορεί να αντιμετωπίσει δραστικά το κάθε πρόβλημα και να βελτιώσει τα πράγματα γύρω σου. Και συνεχίζεις να λες η γνώση και η γνώση και η γνώση… Όμως, έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν τελικά αδιαφορείς για τη γνώση περισσότερο απ’ ότι ενδιαφέρεσαι για να την καλλιεργήσεις; Έχεις αναρωτηθεί ότι αυτά που λες πως είσαι, οραματιστής και ιδεολόγος και ανοιχτόμυαλος, πως τα λες μονάχα, επειδή θες να επαναπαυτείς στην ιδέα ότι ψάχνεις για κάτι καλύτερο;

     Στην πραγματικότητα, όμως, παραμένεις ακόμα εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμό σου ο οποίος εκτείνεται με όριά τους φίλους σου, τα προβλήματά σου, την οικογένειά σου και ούτω καθεξής. Πράγμα λογικότατο, αφού όλοι μας, λόγω φύσης, ενδιαφερόμαστε πρώτα για τον εαυτό μας και μας απασχολεί περισσότερο τι αποζητάμε εμείς  οι ίδιοι από την ζωή. Άλλωστε, όλοι ανεξαιρέτως έχουμε σκεφτεί τι μπορεί να θέλουμε από αυτή.

     Αυτό, παρ’ όλα αυτά, που αντιφάσκει στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι εσύ λες «εγώ δεν ενδιαφέρομαι μόνο για τον εαυτό μου και ό,τι αυτός περιλαμβάνει», αλλά λες «εγώ νοιάζομαι για ό,τι συμβαίνει γύρω μου», «αδικούμαι που ζω σε μια τέτοια κοινωνία, την οποία θα πασχίσω για να αλλάξω», «ενδιαφέρομαι για τον διπλανό μου».  Και λες κι άλλα πολλά μέσα στα οποία «ακούγετε» να υποστηρίζεις ότι το μέσο για να τα πετύχεις βρίσκεται ως επί το πλείστον στη γνώση.

     Το πρόβλημα εδώ είναι ότι απλώς συνεχίζεις και συνεχίζεις μόνο να λες. Αναρωτιέμαι! Έχεις ποτέ ασχοληθεί να μάθεις, όντως, τις γνώσεις αυτές που λες ότι χρειάζονται για να γίνουν όλα αυτά που θες να πράξεις; Μονάχα συνεχίζεις και συνεχίζεις να λες με πάθος και πίστη όσα, όμως, δεν πράττεις. Αν θες μην με πιστεύεις, αλλά θα δεις, αν το παρατηρήσεις λίγο, ότι το ίδιο ακριβώς κάνουν και τόσοι άλλοι που βρίσκονται γύρω σου.

     Εγκλωβίζεσαι σε αυτόν τον μικρόκοσμο των λέξεών σου που διαμορφώνει εσένα και ο,τιδήποτε υπάρχει γύρω σου, αρχίζοντας τις υπεκφυγές για την ανεπάρκεια της υλοποίησης των λεγομένων σου, κατηγορώντας μονίμως άλλους. Ξέρω ότι για τα παραπάνω δεν είσαι ο μοναδικός ένοχος, όμως είσαι ο βασικότερος. Έχεις μεγάλο μερίδιο ευθύνης , το οποίο μόνο αν αναγνωρίσεις και επωμιστείς, θα καταφέρεις τελικώς να πραγματοποιήσεις τα όσα μέχρι στιγμή λες.

      Θα συμφωνήσω, αν μου πεις πως κουράστηκες, αγανάκτησες και απογοητεύτηκες απ’ όλα αυτά τα δρώμενα που σε κυκλώνουν. Παρ’ όλα αυτά, εφόσον υποστηρίζεις ότι εσύ είσαι καλύτερος, ότι εσύ έχεις ανοιχτό πνεύμα, προοδευτικό νου και ότι αποζητάς αυτό το κάτι «παραπάνω» από τους άλλους, γιατί να μην προσπαθείς αμερόληπτα και ολοκληρωτικά για αυτό;

     Αντιθέτως, παρατηρώ ότι η συμπεριφορά που υιοθετείς σε απομακρύνει ολοένα και περισσότερο από αυτόν τον στόχο. Η συμπεριφορά σου, που τη θεωρείς επαναστατική, δηλαδή αυτή η υπερεκτιμημένη αποχή σου, να ξέρεις ότι είναι σχεδόν ταυτόσημη με την αδιαφορία. Γεγονός που, αντί για επαναστάτη-υπέρμαχο της ανώτερης γνώσης, σε καθιστά απλώς έναν «ήσυχο» δούλο αυτών που «θεωρούνται» από εσένα γνώσεις. Έτσι αρχίζεις –πέρα από την αδιαφορία- να απορρίπτεις ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε προσπαθεί να σου μεταλαμπαδεύσει ουσιαστική, «πραγματική», «ωφέλιμη» γνώση, θεωρώντας ότι από μόνος σου είσαι αρκετά ικανός για να φτάσεις στην πραγματική γνώση. Προσωπικά μου φαίνεται παράλογο το γεγονός ότι αναγνωρίζεις τη γνώση ως κυρίαρχο παράγοντα για την επίτευξη των στόχων σου και ταυτόχρονα την αναιρείς με αυτή σου τη στάση. Υποτίθεται ότι εσύ ο ίδιος ζητάς και πιστεύεις στη γνώση, γιατί, λοιπόν, αρνείσαι να της δώσεις τη δέουσα σημασία;

      Για να μπορέσεις να φτάσεις στην πολυπόθητη γνώση που τόσο επίμονα αναζητάς, θα πρέπει πρώτα να ακολουθήσεις κάποια βήματα, έτσι ώστε να χτίσεις τα θεμέλιά σου. Άλλωστε, πάρε το εξής ως το πιο απλό παράδειγμα. Για να μάθεις να επικοινωνείς όπως επικοινωνείς στην τωρινή σου ηλικία, πρώτα άρχισες να κλαις, μετά να αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα και να χρησιμοποιείς τον δείκτη του χεριού σου για να τα «πεις», έπειτα με τη βοήθεια των γονιών σου να μιλάς και να γράφεις και τέλος με το σχολείο τελειοποίησες τη γραφή και το λόγο σου.  Το ίδιο ακριβώς πιστεύω ότι ισχύει και για τη γνώση. Σε πρώτο στάδιο βασίζεσαι στη βοήθεια και μετά -αν θες φυσικά- εξελίσσεσαι ακόμα περισσότερο και μόνος σου.  Απόρροια αυτού είναι ότι πρώτα πρέπει να χτίσεις γερά θεμέλια ξεκινώντας από τις στοιχειώδεις γνώσεις και πάνω σε αυτές να χτίσεις τον γνωστικό σου κόσμο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα γνωρίσεις από το μεδούλι του πράγματος ότι η γνώση μπορεί να οδηγεί στην ευημερία και στη βαθιά αντίληψη των πραγμάτων.

     Προϋπόθεση, όμως, των παραπάνω είναι η ενασχόληση με τις πηγές που μπορούν να σου τα προσφέρουν αυτά. Παραδείγματος χάριν, αν δεν ασχοληθείς έστω και λίγο με την ιστορία (πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική) καθιστάς ο ίδιος τον εαυτό σου εν μέρει ανήμπορο απέναντι σε πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά ζητήματα της εποχής σου. Αυτό συμβαίνει, διότι το σήμερα με το χθες είναι αλληλένδετα. Κοιτώντας το χθες μαθαίνεις και δημιουργείς το σήμερα. Επιπλέον, ποιό το όφελος, όταν λες στους γύρω σου ότι διάβασες το τάδε γνωστό και σημαντικό βιβλίο του τάδε γνωστού και σημαντικού συγγραφέα, ενώ το μόνο που  αποκόμισες από αυτό είναι να προσκολληθείς στον τίτλο του βιβλίου, παρά να εμβαθύνεις στο περιεχόμενό του. Πώς μπορείς να χτίζεις έτσι απόψεις-ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες τις οποίες συνηθίζεις να κραυγάζεις σήμερα; Μέσα από αυτά και άλλα τόσα παρόμοια παραδείγματα είναι πρόδηλο ότι δε δίνεις αξία στη γνώση, τουλάχιστον όχι έτσι όπως εσύ λες. Το μόνο που κατορθώνεις είναι να δημιουργείς στον εγκέφαλό σου χιλιάδες κουτάκια με ταμπέλες θεμάτων, τα οποία όμως μέσα είναι κενά. 

     Η αδιαφορία και "η γνώση για τη γνώση" νομίζω πως είναι το πιο απλό συμπέρασμα που μπορεί να διατυπωθεί για τα παραπάνω. Λέω πως γνωρίζω, άρα αυτομάτως σημαίνει ότι όντως γνωρίζω. "Κίβδηλες γνώσεις": έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτά που καθημερινά υποστηρίζεις ότι γνωρίζεις, σύγχρονε φίλε μου. Φαντάζομαι πως θα με χαρακτηρίσεις πεσιμιστή και ίσως να 'χεις εν μέρει δίκιο. Όμως, σκέψου, αν δεν ισχύουν έστω και λίγο αυτά που περιγράφω, πώς είναι τότε δυνατόν εσύ σύγχρονε άνθρωπε και οι "σωτήριες γνώσεις" σου να έχουν δημιουργήσει αυτόν τον κόσμο στον οποίο ζούμε;

Μαθητές φεύγουν, μαθητές έρχονται

(Κάποιες σκέψεις με αφορμή τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου)

   
της Σταυρούλας Ζιαζοπούλου, Φιλολόγου του σχολείου μας
           Γιορτάσαμε και φέτος την 28η Οκτωβρίου. Και όπως πάντα είναι μια χαρά, ένα καμάρι και μια συγκίνηση για εμάς τους καθηγητές να βλέπουμε τους μαθητές σε μια συνέχεια στον χρόνο να ανακαλύπτουν, να μαθαίνουν, να εκφράζουν, να τραγουδούν να απαγγέλλουν, να υποδύονται, να χορεύουν κι όλα αυτά για χάρη της Ιστορίας, της μνήμης και της παράδοσης.
         Αυτή η μέρα έχει παντα για μένα μια συγκίνηση και ο λόγος δεν είναι ο προφανής. Αναλογίζομαι πως το επάγγελμά μας έχει μια ιδιαιτερότητα. Ξεκινάμε την «καριέρα» μας γεμάτοι ενθουσιασμό να δώσουμε από αυτά που πήραμε ή να είμαστε καλύτεροι από τους καθηγητές που είχαμε. Και περνούν τα χρόνια και έρχεται η κούραση, τα υπαρκτά προβλήματα της πραγματικής εκπαίδευσης και προσπαθούμε να κρατήσουμε όρθιοι την ελπίδα πως αυτές οι ψυχές που έχουμε την ευθύνη τους μπορούν να βρουν τον δρόμο τους και να δώσουν φως σ’ έναν κόσμο που πάντα απειλούνταν από το σκοτάδι, μα συνεχίζει.
      Κι αλλάζουν τα πρόσωπα. Μαθητές φεύγουν, μαθητές έρχονται. Οι πρώτοι αποχαιρετισμοί ήταν πιο δύσκολοι. Μετά, σιγά σιγά η λύπη μετουσιώθηκε σε χαρά από τις σχέσεις που κράτησαν με μαθητές που έφυγαν και τράβηξαν τον δρόμο της ενηλικίωσης, της δημιουργίας. Δύσκολα στην αρχή μα με μαθηματική ακρίβεια, νέα πρόσωπα φωτίζουν τις τάξεις, νέες απορίες, ιδέες, αμφισβητήσεις αρθρώνονται και η ισορροπία αντικαθιστά την πρώτη αμηχανία της αλλαγής.
       Κι έρχεται η πρώτη σχολική γιορτή, της 28ης, κι έρχονται τα αποδημητικά πουλιά, είτε για να παραλάβουν τους επαίνους τους είτε γιατί πεθύμησαν μια κάποια φωλιά που υπήρξε γι’ αυτά το σχολειό τους. Και νιώθω πως η αλυσίδα μεγαλώνει. Η αλυσίδα που ενώνει τη μια γενιά με την άλλη, των παιδιών μα και τη δική μας και των δασκάλων μας.
      Και νιώθουμε σαν πνευματικοί γονείς και παίρνουμε κουράγιο πως αξίζει, λέει, η δουλειά που κάνουμε. Και καμαρώνουμε. Και γυρίζουμε πίσω στον χρόνο, τότε που διαλέξαμε  νά ‘χουμε να κάνουμε με εφήβους, με αποχαιρετισμούς και με ελπίδα. Και συνεχίζουμε.
        Στο καλό και καλωσορίσατε!