Μαθητές φεύγουν, μαθητές έρχονται

(Κάποιες σκέψεις με αφορμή τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου)

   
της Σταυρούλας Ζιαζοπούλου, Φιλολόγου του σχολείου μας
           Γιορτάσαμε και φέτος την 28η Οκτωβρίου. Και όπως πάντα είναι μια χαρά, ένα καμάρι και μια συγκίνηση για εμάς τους καθηγητές να βλέπουμε τους μαθητές σε μια συνέχεια στον χρόνο να ανακαλύπτουν, να μαθαίνουν, να εκφράζουν, να τραγουδούν να απαγγέλλουν, να υποδύονται, να χορεύουν κι όλα αυτά για χάρη της Ιστορίας, της μνήμης και της παράδοσης.
         Αυτή η μέρα έχει παντα για μένα μια συγκίνηση και ο λόγος δεν είναι ο προφανής. Αναλογίζομαι πως το επάγγελμά μας έχει μια ιδιαιτερότητα. Ξεκινάμε την «καριέρα» μας γεμάτοι ενθουσιασμό να δώσουμε από αυτά που πήραμε ή να είμαστε καλύτεροι από τους καθηγητές που είχαμε. Και περνούν τα χρόνια και έρχεται η κούραση, τα υπαρκτά προβλήματα της πραγματικής εκπαίδευσης και προσπαθούμε να κρατήσουμε όρθιοι την ελπίδα πως αυτές οι ψυχές που έχουμε την ευθύνη τους μπορούν να βρουν τον δρόμο τους και να δώσουν φως σ’ έναν κόσμο που πάντα απειλούνταν από το σκοτάδι, μα συνεχίζει.
      Κι αλλάζουν τα πρόσωπα. Μαθητές φεύγουν, μαθητές έρχονται. Οι πρώτοι αποχαιρετισμοί ήταν πιο δύσκολοι. Μετά, σιγά σιγά η λύπη μετουσιώθηκε σε χαρά από τις σχέσεις που κράτησαν με μαθητές που έφυγαν και τράβηξαν τον δρόμο της ενηλικίωσης, της δημιουργίας. Δύσκολα στην αρχή μα με μαθηματική ακρίβεια, νέα πρόσωπα φωτίζουν τις τάξεις, νέες απορίες, ιδέες, αμφισβητήσεις αρθρώνονται και η ισορροπία αντικαθιστά την πρώτη αμηχανία της αλλαγής.
       Κι έρχεται η πρώτη σχολική γιορτή, της 28ης, κι έρχονται τα αποδημητικά πουλιά, είτε για να παραλάβουν τους επαίνους τους είτε γιατί πεθύμησαν μια κάποια φωλιά που υπήρξε γι’ αυτά το σχολειό τους. Και νιώθω πως η αλυσίδα μεγαλώνει. Η αλυσίδα που ενώνει τη μια γενιά με την άλλη, των παιδιών μα και τη δική μας και των δασκάλων μας.
      Και νιώθουμε σαν πνευματικοί γονείς και παίρνουμε κουράγιο πως αξίζει, λέει, η δουλειά που κάνουμε. Και καμαρώνουμε. Και γυρίζουμε πίσω στον χρόνο, τότε που διαλέξαμε  νά ‘χουμε να κάνουμε με εφήβους, με αποχαιρετισμούς και με ελπίδα. Και συνεχίζουμε.
        Στο καλό και καλωσορίσατε!                                                             

ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ

Μία ομάδα μαθητών –κυρίως της Γ’ Λυκείου- παραβρέθηκε, συνοδευόμενη από δύο καθηγήτριες, την κα Δαφέρμου και την κα Σφακιανάκη, την Κυριακή 19 Οκτωβρίου στη θεατρική παράσταση «Μάουτχάουζεν» στο Θέατρο Badminton. Οι κριτικές και οι απόψεις των παιδιών σχετικά με την παράσταση, καθώς και τα συναισθήματα που αυτή τους ενέπνευσε είναι τα εξής.

«Ήταν η αποτύπωση μίας θλιβερής πραγματικότητας. Παράλληλα, όμως, ήταν πολύ ωραία σκηνοθετημένο. Σου επέτρεπε να δεις ‘’μέσα από τα σίδερα’’ τι ακριβώς γινόταν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπως και τις επιπτώσεις του πολέμου στη μετέπειτα ζωή των ανθρώπων.»
-Ζωή Κυριακίδου, Γ’2

«Οι δύσκολες στιγμές ενός νέου Έλληνα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο έρωτας και η τιμωρία, η ζωή και ο θάνατος παρουσιάστηκαν γλαφυρότατα μέσω του θεατροποιημένου πεζογραφήματος του Καμπανέλλη.  Οι ηθοποιοί υποδύθηκαν με εξαιρετικό τρόπο τον ρόλο τους, δίνοντάς μας δυνατότητα να κατανοήσουμε τις συνθήκες της εποχής που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Ο Στέλιος Μάινας είναι πολύ ακριβής με τις περιγραφές του, με αποτέλεσμα να αισθανθούμε ότι είμαστε και εμείς πρωταγωνιστές των γεγονότων που αφηγείται.»
-Νίκος Καλύβας, Γ’1

«Οι ηθοποιοί ήταν ως επί το πλείστον εξαιρετικοί. Η σκηνογραφία και η σκηνοθεσία, επίσης. Άξιες αναφορές όπως και θαυμασμού ήταν και οι μουσικές παρεμβάσεις της Ρίτας Αντωνοπούλου.»
-Ειρήνη Δόξα, Γ’1

«Μου άρεσε, γιατί οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί στο ρόλο τους, όπως και η δουλειά του σκηνογράφου. Βέβαια, μην ξεχάσουμε τον σκηνοθέτη που όλη η παράσταση πέρασε από τα χέρια του.»
-Κωνσταντίνος Παπαϊωάννου, Β’2

«Ήταν μία πολύ καλά επιμελημένη παράσταση, όχι μόνο από άποψη σεναρίου και μουσικής, αλλά και άποψη σκηνοθεσίας και σκηνογραφίας. Οι ερμηνείες του Μάινα και του Λεμπεσόπουλου ήταν εξαιρετικές, καθώς και των ηθοποιών που έπαιζαν δευτερεύοντες ρόλους. Το κλίμα ήταν έντονα συναισθηματικά φορτισμένο και τα μηνύματα που περνούσε η παράσταση ήταν άξια προσοχής, ιδιαίτερα στην εποχή που διανύουμε.»
-Έλενα Ανδρεοπούλου, Γ’1

«Εξαιρετική σκηνοθεσία, φοβερές ερμηνείες, εντυπωσιακά οπτικοακουστικά μέσα. Ωστόσο, υπήρχε πολύ αφήγηση.»
-Κωνσταντίνα Πανταζή, Γ’3




Απόσπασμα από το έργο
  Τον καιρό εκείνο, κάθε Κυριακή που δε δουλεύαμε στέκαμε ώρες ολόκληρες και κοιτάζαμε τις γυναίκες που και κείνες βγαίναν απ' τ' αντίσκηνα και μας κοιτάζανε. Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μεγάλη. Είναι ζήτημα αν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε κι αν ακόμη φωνάζαμε. Κάτι τέτοιο φυσικά κανείς δεν ξεθάρρευε να το δοκιμάσει. Ούτε χρειαζόταν. Αυτό το σιωπηλό αλληλοκοίταγμα που περνούσε δυο φράχτες από συρματόπλεγμα δεν είχε ανάγκη από μιλιά. Ήταν οι ώρες του έρωτα στο Μαουτχάουζεν.
Όμως σκέψου... Αυτές οι γυναίκες κι αυτοί οι άντρες που αλληλοκοιτάζονταν σιωπηλά επί ώρες ατελείωτες ήταν ντυμένοι με τα ίδια ριγωτά, ξεθωριασμένα, χιλιοφορεμένα ρούχα του κάτεργου. Τα σώματά τους ήταν πετσί και κόκαλο, τα μαγουλά τους ρουφηγμένα και μαλλιαρά απ' την αβιταμίνωση. Τα μαλλιά κουρεμένα με μια λουρίδα ξυρισμένη στη μέση, απ' το κούτελο ως το σβέρκο. Μόνο τα μάτια ήταν πιο μεγάλα και πιο βαθιά από άλλοτε για να χωράει ο φόβος.
  Το ηλεκτροφόρο με το ρεύμα υψηλής τάσης και το συρματόπλεγμα με τις σκοπιές δεν ήταν μια απλή τεχνική εγκατάσταση, ένας αδιάβατος φράχτης. Εδώ μια διαταγή όριζε να χωριστεί τελεσίδικα τ' αρσενικό απ' το θηλυκό. Μια διαταγή σε μέγεθος μοίρας. Μια διάσπαση του αιωνίου ζεύγους. Ένα παραφύση κόψιμο των από ουρανό και γη ταγμένων να “έσονται εις σάρκαν μίαν’’.

O Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε το  Μαουτχάουζεν, όπου εξιστορεί όσα έζησε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης από το 1943 ως το 1945. Η διήγηση γίνεται σε δύο χρόνους, καθώς ο αφηγητής αναφέρεται εναλλάξ στη ζωή στο απελευθερωμένο πλέον στρατόπεδο και στη ζωή κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας. Η αφήγηση, συνταρακτικά απλή και ανθρώπινη, παρέχει πληροφορίες για τις θηριωδίες που έλαβαν χώρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ρίχνει φως και σε μία πιο άγνωστη πτυχή του δράματος: της επανάκτησης της ζωής από τους επιζήσαντες μέσα από την περιγραφή των αντικειμενικών συνθηκών αλλά και της ψυχολογικής κατάστασης των θυμάτων τις πρώτες μέρες της απελευθέρωσής τους.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82

Ευχαριστούμε Ελλάδα!

Αναδημοσίευση από LiFO 25.9.2014 | 12:30

Μαθήματα ευγνωμοσύνης από τα παιδιά της Αφρικής

  Η νέα σχολική χρονιά άρχισε πριν λίγες ημέρες, όμως στην Κιμπέρα του Ναϊρόμπι, τη δεύτερη μεγαλύτερη παραγκούπολη στην Αφρική, η εκπαίδευση δεν είναι αυτονόητη και προσβάσιμη σε όλα τα παιδιά.    

  Eδώ και λίγες μέρες σε αρκετά timeline στο Facebook κυκλοφορούν οι φωτογραφίες των μικρών μαθητών να κρατάνε ένα χαρτόνι με ελληνικά ονόματα και ένα προσωπικό "ευχαριστώ". Xρειάστηκε ένα μάλλον αστείο -για τα δικά μας δεδομένα- ποσό που συγκεντρώθηκε γρήγορα για να προσφέρει χαμόγελα στο μικρό σχολείο. Τα 2000 δολάρια εξασφάλισαν την κάλυψη των πρώτων αναγκών για τη δημιουργία της νέας αίθουσας του St George Orthodox Primary School με τους 180 μαθητές. Στόχος είναι τα 4000. Με αυτά τα χρήματα θα ολοκληρωθεί η νέα αίθουσα, θα δημιουργηθούν τουαλέτες, θα εξασφαλιστεί η βιβλιοθήκη του σχολείου, τα παιχνίδια και το απαραίτητο κιβώτιο πρώτων βοηθειών για τα παιδιά.   

[...]
  Αυτό που είναι ανυπολόγιστης αξίας  είναι αυτές οι αισιόδοξες εικόνες των παιδιών του Ναϊρόμπι... 

GRAFFITI ΣΕ… ΜΙΝΑΡΕ

Αναδημοσίευση από LiFO Σεπτέμβριος 24 2014 09:26

Όταν η τέχνη του graffiti παντρεύεται με τη θρησκεία για να απαλύνει τις καρδιές των ανθρώπων

  

  Ο El Seed είναι καλλιτέχνης και έχει καταγωγή από τη Γαλλία και την Τυνησία. Είναι πρωτοπόρος του ''Calligraffiti'', δηλαδή του συνδυασμού αραβικής καλλιγραφίας και graffiti.

  Έχει κοσμίσει με έργα του διάφορες πόλεις ανά τον κόσμο όπως το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη και τη Μελβούρνη. Από τα πιο φημισμένα έργα του είναι η δουλειά του στο Ινστιτούτο Αραβικού Κόσμου στο Παρίσι. Ο El Seed μετέφρασε στα αραβικά ένα απόσπασμα από το έργο Περί Έρωτος (De l' amour) του Σταντάλ και το μετέφερε στην επιφάνεια του Ινστιτούτου στις αποχρώσεις του μπλε και ασημί.

  Ένα χρόνο μετά την επανάσταση που ανέτρεψε τον δικτάτορα Μπεν Άλι (2011), ο El Seed

αποφάσισε να επεκτείνει την καλλιτεχνική του δράση και στη γενέτειρά του την πόλη Gabes. Προηγουμένως, είχε ενδιαφερθεί να φιλοτεχνήσει πάνω σε ερειπωμένα κτίσματα εντός της ερήμου  και σε θόλους τεμενών.                                                                                                                        

  Αυτή τη φορά δημιούργησε πάνω στον μιναρέ του τεμένους Jara, ο οποίος έχει διαστάσεις 47 επί 10 μέτρα και είναι ο ψηλότερος της Τυνησίας. Εμφορούμενος από τις συγκρούσεις μεταξύ των σκληροπυρηνικών και των προοδευτικών της τυνησιακής κοινωνίας, θέλησε να μεταφέρει ένα μήνυμα συγκερασμού και ειρήνης. Το μήνυμα αυτό έπρεπε να είναι ορατό από όλους, επομένως επέλεξε τον ''φάρο'' της πόλης του, τον μιναρέ του κεντρικού τεμένους. Πρόκειται για τον κορανικό στίχο ''Ω άνθρωπε, σε πλάσαμε από τον άντρα και τη γυναίκα για να φέρεις τον άνθρωπο και τις φυλές και να γνωριστείτε''  που καλύπτει τις δύο από τις τέσσερις προσόψεις του μιναρέ.

  Το έργο χρηματοδοτήθηκε από το ίδρυμα Barjeel Art που εδρεύει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και ολοκληρώθηκε χάρη στη συνεισφορά της τοπικής οργάνωσης Al Khaldounia που συνέβαλε στην αδειοδότηση του έργου από τις δημοτικές αρχές. 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΣΑ ΖΩΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΕΣΑ ΣΕ 40 ΧΡΟΝΙΑ

Αναδημοσίευση από news247 Σεπτέμβριος 30 2014 19:31

  Η δράση του ανθρώπου επέφερε μέσα σε 40 χρόνια την εξαφάνιση περισσότερων από τα μισά άγρια ζώα του πλανήτη: αυτή η ζοφερή διαπίστωση αποτελεί το κεντρικό σημείο της έκθεσης "Ζωντανός Πλανήτης 2014" της μη κυβερνητικής οργάνωσης WWF (Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση), η οποία αποτελεί την πιο πρόσφατη αναφορά για την κατάσταση του πλανήτη.

"Οι διάφορες μορφές της ζωής είναι ταυτόχρονα η μήτρα των οικοσυστημάτων που επιτρέπει τη ζωή στη Γη και το βαρόμετρο αυτού που κάνουμε να ζει ο πλανήτης μας", γράφει ο γενικός διευθυντής του WWF Μάρκο Λαμπερτίνι.

  "Και αδιαφορώντας για την τύχη τους, τρέχουμε προς το χαμό μας", προειδοποιεί.

Από το 1970 ως το 2010, ο Δείκτης Ζωντανός Πλανήτης --που μετρά την εξέλιξη 10.380 πληθυσμών 3.038 ειδών θηλαστικών, πτηνών, ερπετών, αμφιβίων και ψαριών-- σημείωσε πτώση κατά 52%.

Και "αυτή η βαριά τάση δεν δίνει καμιά ένδειξη επιβράδυνσης", σύμφωνα με τη 10η έκδοση της έκθεσης, κατά την οποία είναι ακόμη δυνατό να δράσουμε για να ανατρέψουμε αυτή τη μείωση και να συνδυάσουμε ανάπτυξη και διαφύλαξη του περιβάλλοντος.

[...]

  Η ανακοινωθείσα μείωση κατά 52% είναι πολύ πιο έντονη απ' ό,τι στις προηγούμενες εκθέσεις εξαιτίας αλλαγών στον τρόπο υπολογισμού οι οποίες προτείνουν μια πιο πιστή απεικόνιση της παγκόσμιας κατανομής των ειδών των σπονδυλωτών, διευκρινίζει η μη κυβερνητική οργάνωση που ειδικεύεται στην προστασία ειδών που κινδυνεύουν.

Στην τελευταία από τις διετείς αυτές εκθέσεις της, η οποία χρονολογείται από το 2012, το WWF ανέφερε μια μείωση κατά 28% των άγριων ειδών από το 1970 ως το 2008. Ο δείκτης δεν κάλυπτε τότε παρά 2.699 είδη.

  Οι αιτίες αυτής της μείωσης: η απώλεια και η υποβάθμιση των οικοσυστημάτων (εξαιτίας της γεωργίας, της δημιουργίας πόλεων, της αποδάσωσης, της άρδευσης, των υδροηλεκτρικών φραγμάτων...), το κυνήγι και η υπεραλιεία και η κλιματική αλλαγή. Έτσι, πολυάριθμα ψάρια και ζώα των παραλίων έχουν εξαφανισθεί από το Κουρόνγκ, μια ζώνη της νότιας Αυστραλίας όπου η άντληση υδάτων για άρδευση έχει αυξήσει την αλμυρότητα.

[...]

  Η ανθρωπότητα υπερεκμεταλλεύεται τη Γη, καταναλώνει περισσότερους φυσικούς πόρους απ' όσους μπορεί να αποκαταστήσει ο πλανήτης: καταναλώνει περισσότερα ψάρια απ' όσα γεννώνται, εκπέμπει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα απ' όσο μπορούν να απορροφήσουν τα δάση και οι ωκεανοί...

  "Σήμερα χρειαζόμαστε τη δημιουργική δυνατότητα μιάμισης Γης για να έχουμε στη διάθεσή μας τις οικολογικές υπηρεσίες που απολαμβάνουμε κάθε χρόνο", υπενθυμίζει το WWF.

Και η "βιο-ικανότητα", δηλαδή η διαθέσιμη επιφάνεια για να εξαφαλισθούν αυτά τα αγαθά και οι υπηρεσίες, δεν σταματάει να συρρικνώνεται με την παγκόσμια δημογραφική έκρηξη.

Από το 1961 ως το 2010, ο πληθυσμός αυξήθηκε από 3,1 σε σχεδόν 7 δισεκ. κατοίκους και η διαθέσιμη κατά κεφαλήν βιο-ικανότητα από 32 σε 17 στρέμματα παγκοσμίως.

"Καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός πρόκειται να φθάσει τα 9,6 δισεκ. κατοίκους το 2050 και τα 11 δισεκ. το 2100, η διαθέσιμη βιο-ικανότητα για καθέναν από εμάς θα συνεχίσει να μειώνεται (...) μέσα σ' ένα κόσμο που χαρακτηρίζεται από την υποβάθμιση των εδαφών, την έλλειψη γλυκού νερού και την άνοδο του κόστους της ενέργειας".

Ποιός φταίει; Οι πλουσιότερες χώρες είναι συνολικά αυτές των οποίων το οικολογικό αποτύπωμα ανά κάτοικο είναι το πιο υψηλό.

Το 2010 το Κουβέιτ ερχόταν επικεφαλής και ακολουθούσαν το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Δανία, το Βέλγιο, το Τρινιντάντ και Τομπάγκο, η Σιγκαπούρη, οι ΗΠΑ, το Μπαχρέιν και η Σουηδία. Η Γαλλία βρισκόταν στην 23η θέση και στην προτελευταία θέση ήταν η Κίνα, η οποία κατέχει ωστόσο την πρώτη θέση για το συνολικό αποτύπωμά της, μπροστά από τις ΗΠΑ και την Ινδία.

"Η χρήση των φυσικών πόρων και των οικολογικών υπηρεσιών των χωρών με υψηλά εισοδήματα είναι πέντε φορές πιο αυξημένη κατά κεφαλήν απ' ό,τι στις χώρες με χαμηλά εισοδήματα" και συνεπώς για να διατηρήσουν το βιοτικό επίπεδό τους, οι πλούσιες χώρες καταφεύγουν ευρέως στην βιο-ικανότητα άλλων.

Αν ζούσαμε όλοι όπως ζουν οι πολίτες του Κατάρ, θα χρειαζόμασταν 4,8 πλανήτες -- 3,9 αν ήμασταν όλοι Αμερικανοί και 1,4 αν ήμασταν όλοι Νοτιοαφρικανοί.

ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ…

Άλλη μία χρονιά ξεκίνησε. Για άλλους η πρώτη, για άλλους μία από τις ενδιάμεσες, ενώ για τους «τυχερούς» η τελευταία. Για όλους, όμως, μία χρονιά που απαιτεί συγκέντρωση, μέθοδο και πρόγραμμα. Α, και κάτι ακόμη: όχι άγχος!

Στα δικά μας τώρα! Πολλά ήταν τα εγχώρια καθώς και τα εξωτερικά περσινά ειδησεογραφικά νέα που κατέπληξαν πολλούς από εμάς, όπως οι ραγδαίες αλλαγές στο πολιτικό φάσμα και οι πολύ σημαντικές ανακαλύψεις στον τομέα της υγείας. «Να αναμένουμε παρόμοια και φέτος;», θα αναρωτιόταν κανείς. Είναι δύσκολο να δώσει ακόμη κάποιος μία υπεύθυνη και ειλικρινή απάντηση. Ωστόσο –ανεξαρτήτως του τι εν τέλει θα συμβεί-, εμείς φέτος θα προσπαθήσουμε να σας κρατήσουμε ενήμερους για τα τρέχοντα δρώμενα της επικαιρότητας και ταυτοχρόνως για τα σχολικά.

Να έχετε μία εποικοδομητική χρονιά!

Η συντακτική ομάδα