Μία ομάδα μαθητών –κυρίως της Γ’ Λυκείου- παραβρέθηκε, συνοδευόμενη από δύο καθηγήτριες, την κα Δαφέρμου και την κα Σφακιανάκη, την Κυριακή 19 Οκτωβρίου στη θεατρική παράσταση «Μάουτχάουζεν» στο Θέατρο Badminton. Οι κριτικές και οι απόψεις των παιδιών σχετικά με την παράσταση, καθώς και τα συναισθήματα που αυτή τους ενέπνευσε είναι τα εξής.
-Ζωή Κυριακίδου, Γ’2
«Οι δύσκολες στιγμές ενός νέου Έλληνα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο έρωτας και η τιμωρία, η ζωή και ο θάνατος παρουσιάστηκαν γλαφυρότατα μέσω του θεατροποιημένου πεζογραφήματος του Καμπανέλλη. Οι ηθοποιοί υποδύθηκαν με εξαιρετικό τρόπο τον ρόλο τους, δίνοντάς μας δυνατότητα να κατανοήσουμε τις συνθήκες της εποχής που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Ο Στέλιος Μάινας είναι πολύ ακριβής με τις περιγραφές του, με αποτέλεσμα να αισθανθούμε ότι είμαστε και εμείς πρωταγωνιστές των γεγονότων που αφηγείται.»
-Νίκος Καλύβας, Γ’1
«Οι ηθοποιοί ήταν ως επί το πλείστον εξαιρετικοί. Η σκηνογραφία και η σκηνοθεσία, επίσης. Άξιες αναφορές όπως και θαυμασμού ήταν και οι μουσικές παρεμβάσεις της Ρίτας Αντωνοπούλου.»
-Ειρήνη Δόξα, Γ’1
«Μου άρεσε, γιατί οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί στο ρόλο τους, όπως και η δουλειά του σκηνογράφου. Βέβαια, μην ξεχάσουμε τον σκηνοθέτη που όλη η παράσταση πέρασε από τα χέρια του.»
-Κωνσταντίνος Παπαϊωάννου, Β’2
«Ήταν μία πολύ καλά επιμελημένη παράσταση, όχι μόνο από άποψη σεναρίου και μουσικής, αλλά και άποψη σκηνοθεσίας και σκηνογραφίας. Οι ερμηνείες του Μάινα και του Λεμπεσόπουλου ήταν εξαιρετικές, καθώς και των ηθοποιών που έπαιζαν δευτερεύοντες ρόλους. Το κλίμα ήταν έντονα συναισθηματικά φορτισμένο και τα μηνύματα που περνούσε η παράσταση ήταν άξια προσοχής, ιδιαίτερα στην εποχή που διανύουμε.»
-Έλενα Ανδρεοπούλου, Γ’1«Εξαιρετική σκηνοθεσία, φοβερές ερμηνείες, εντυπωσιακά οπτικοακουστικά μέσα. Ωστόσο, υπήρχε πολύ αφήγηση.»
-Κωνσταντίνα Πανταζή, Γ’3
Απόσπασμα από το έργο
Τον καιρό εκείνο, κάθε Κυριακή που δε δουλεύαμε στέκαμε ώρες ολόκληρες και κοιτάζαμε τις γυναίκες που και κείνες βγαίναν απ' τ' αντίσκηνα και μας κοιτάζανε. Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μεγάλη. Είναι ζήτημα αν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε κι αν ακόμη φωνάζαμε. Κάτι τέτοιο φυσικά κανείς δεν ξεθάρρευε να το δοκιμάσει. Ούτε χρειαζόταν. Αυτό το σιωπηλό αλληλοκοίταγμα που περνούσε δυο φράχτες από συρματόπλεγμα δεν είχε ανάγκη από μιλιά. Ήταν οι ώρες του έρωτα στο Μαουτχάουζεν.
Όμως σκέψου... Αυτές οι γυναίκες κι αυτοί οι άντρες που αλληλοκοιτάζονταν σιωπηλά επί ώρες ατελείωτες ήταν ντυμένοι με τα ίδια ριγωτά, ξεθωριασμένα, χιλιοφορεμένα ρούχα του κάτεργου. Τα σώματά τους ήταν πετσί και κόκαλο, τα μαγουλά τους ρουφηγμένα και μαλλιαρά απ' την αβιταμίνωση. Τα μαλλιά κουρεμένα με μια λουρίδα ξυρισμένη στη μέση, απ' το κούτελο ως το σβέρκο. Μόνο τα μάτια ήταν πιο μεγάλα και πιο βαθιά από άλλοτε για να χωράει ο φόβος.
Το ηλεκτροφόρο με το ρεύμα υψηλής τάσης και το συρματόπλεγμα με τις σκοπιές δεν ήταν μια απλή τεχνική εγκατάσταση, ένας αδιάβατος φράχτης. Εδώ μια διαταγή όριζε να χωριστεί τελεσίδικα τ' αρσενικό απ' το θηλυκό. Μια διαταγή σε μέγεθος μοίρας. Μια διάσπαση του αιωνίου ζεύγους. Ένα παραφύση κόψιμο των από ουρανό και γη ταγμένων να “έσονται εις σάρκαν μίαν’’.
O Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε το Μαουτχάουζεν, όπου εξιστορεί όσα έζησε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης από το 1943 ως το 1945. Η διήγηση γίνεται σε δύο χρόνους, καθώς ο αφηγητής αναφέρεται εναλλάξ στη ζωή στο απελευθερωμένο πλέον στρατόπεδο και στη ζωή κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας. Η αφήγηση, συνταρακτικά απλή και ανθρώπινη, παρέχει πληροφορίες για τις θηριωδίες που έλαβαν χώρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ρίχνει φως και σε μία πιο άγνωστη πτυχή του δράματος: της επανάκτησης της ζωής από τους επιζήσαντες μέσα από την περιγραφή των αντικειμενικών συνθηκών αλλά και της ψυχολογικής κατάστασης των θυμάτων τις πρώτες μέρες της απελευθέρωσής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου