του Παναγιώτη Πούγγουρα, Μαθητή της Γ'3 Τάξης
Δεν θα ασχοληθώ καν με τις καταλήψεις χωρίς αιτία των προηγούμενων χρόνων, θα ασχοληθώ όμως με τις τωρινές καταλήψεις που έχουν συλλογικό χαρακτήρα και αίτιο, όλες ως διαμαρτυρία στο «Νέο Λύκειο».
Ας συμφωνήσουμε αρχικά σε μία βάση. Το «Νέο Λύκειο» είναι ένα σύστημα που καταστρέφει την συμμετρικά ολόπλευρη παιδεία και διαλύει την ξεγνοιασιά, καθώς και τα ενδιαφέροντα που δικαιολογημένα έχει ένας έφηβος στα 15 και στα 16 του χρόνια.
Η διαφωνία μου, λοιπόν, έγκειται στον τρόπο που διαλέγει κανείς για να εκφράσει τη διαμαρτυρία του στο παραπάνω.
Αναφαίρετο είναι το δικαίωμα του καθενός να διαφωνεί καθώς και να εκφράζει δημοσίως τη διαφωνία του για ένα νόμο. Το μέσο έκφρασης αυτής της διαφωνίας που λέγεται κατάληψη ενός δημοσίου χώρου, όμως, ωθεί την κατάσταση ένα βήμα παραπέρα. Και τι εννοώ με αυτό; εννοώ πως με την κατάληψη, το τίμημα της διαμαρτυρίας του δεν το επωμίζεται μόνο ο διαμαρτυρόμενος αλλά και όλοι όσοι μπορεί να μην επιθυμούν να διαμαρτυρηθούν.
Η κατάληψη είναι ένα ακραίο, ολοκληρωτικό και συνάμα εύκολο μέσο. Δέκα μαθητές αποφασίζουν να σταματήσουν τη λειτουργία του σχολείου, κλείνοντας τις πόρτες, μην επιτρέποντας να κάνει μάθημα σε κάποιον που το επιθυμεί. Και θα μας αντιτάξει κάποιος «μα η κατάληψη αποφασίστηκε δημοκρατικά, με την ψήφο της πλειοψηφίας». Γιατί όμως υπάρχει η εντύπωση ότι το κατοχυρωμένο δικαίωμα μου στην εκπαίδευση μπορεί να τεθεί υπό ψηφοφορία; Εάν είναι έτσι, ας αποφασίζουμε όλοι μαζί να χτυπάμε ή να σκοτώνουμε κάποιον που δεν είναι του γούστου μας, άλλωστε το αποφασίσαμε δημοκρατικά σύμφωνα με την αρχή της πλειοψηφίας…
Υποστηρίζω λοιπόν το εξής. Ο κάθε ένας που επιθυμεί να εκφράσει τη διαμαρτυρία του για το «Νέο Λύκειο», οφείλει πριν προβεί στην κατάληψη να χρησιμοποιήσει τους τρόπους διαμαρτυρίας που του δίνει η δημοκρατία. Πορείες, διαμαρτυρία στο Υπουργείο Παιδείας, επιστολές, αρθρογραφία κ.α. Και αφού γίνει αυτό, έχοντας ο ίδιος επιβαρυνθεί με το «αντίτιμο» της διαμαρτυρίας του, τότε ας πει «δεν εισακούστηκε το αίτημα με κανέναν τρόπο γι’ αυτό προβαίνω σε έναν ακραίο τρόπο διαμαρτυρίας, την κατάληψη». Δηλαδή θεωρώ ότι η κατάληψη είναι λίγα βήματα πριν την επανάσταση. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι καταλήψεις έφτασαν να γίνουν με σκοπό να πέσει η δικτατορία… Μη θεωρούμε, λοιπόν, την κατάληψη ως κάτι το φυσιολογικό.
Ένας ακόμη λόγος που διαφωνώ με την πρακτική της κατάληψης είναι η λογική της όλης πράξης. Δεν μπορώ να κατανοήσω πως θέλει κάποιος να βελτιώσει την παιδεία σταματώντας τη λειτουργία του βασικού φορέα παιδείας. Το θεωρώ οξύμωρο. Είναι σαν να είμαστε δέκα άνθρωποι που τρεφόμαστε από συσσίτιο με φασόλια, και να λένε οι έξι «ξέρεις τι, θέλω και λουκάνικα και πατάτες τηγανιτές στα φασόλια μου. Μέχρι λοιπόν να τα προσθέσετε στο φαγητό μου δεν αφήνω κανέναν να φάει». Ας κάνουν απεργία πείνας οι ίδιοι... Άσχετα αν το παράδειγμα μου είναι τραβηγμένο, και άσχετα αν πραγματικά τα «φασόλια» πρέπει να βελτιωθούν, η κεντρική ιδέα είναι ότι όποιος θέλει να διαμαρτυρηθεί ας το κάνει, χωρίς όμως να επιβαρύνει το διπλανό του.
Για να κλείσω, μπορεί κάποιος να θεωρεί πως η κατάληψη είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να πιεστεί η διοίκηση, εν προκειμένω το Υπουργείο παιδείας, δεν είναι όμως ούτε ορθός ούτε δημοκρατικός καθώς καταπατά τα δικαιώματα τρίτων στην παιδεία. Το αποτελεσματικό και το εύκολο δεν είναι κατ’ ανάγκην και ορθό. Ας αναθεωρήσουμε, λοιπόν, τις απόψεις μας για το τι σημαίνει να κλείνεις με το έτσι θέλω ένα σχολείο.
